Met nog geen flauw vermoeden van het grootse vogelavontuur van vandaag (30 maart 2013) ben ik ‘s ochtends in alle vroegte met mijn broer Bart naar Vlaardingen afgereisd. Het reisdoel: baardmanntjes fotograferen bij de Rietputten. De eerste anderhalf uur zagen we een enkel baardmannetje, waarvan heel kort even foeragerend op een mooi pluizende lisdodde. We besloten het gebied eens verder te gaan inspecteren. We zien de eerste zomertalingen, twee exotische rosse stekelstaarten en wat duikende dodaarsjes en verder het gewone vogelvolk van ganzen en eenden. Tot ineens mijn broer een oerkreet slaakt: ZEEAREND!

Met een ruk draai ik me om en kijk een zeearend in de ogen die op nog geen 50 meter afstand rustig naar ons toe komt glijden. De ‘deur’ zaait wilde paniek onder eenden en ganzen. Alles vliegt wild door elkaar weg. De gekste schreeuwen hoor ik ook uit het riet. Waarschijnlijk ook van waterrallen, waar we er die ochtend zeker drie van hoorden en eentje over het pad zagen weg glippen. Ook wij schreeuwen… Hij komt dichterbij! Hij heeft ons scherp in de gaten. Maar het mitrailleurgeratel van onze camera’s hindert hem niet. Langzaam cirkelt hij door. Mijn camera krijgt het moeilijk. De vogel past niet meer op mijn camerabeeld. Hij hangt echt boven me. Ik heb heel even m’n camera los gelaten en hem recht in z’n ogen gekeken. Wat een geweldenaar! Heel even dacht ik: houd het vandaag wel bij ganzenvlees alsjeblieft..;)

Het is een juveniele zeearend. De stuit van z’n staart is nog niet mooi wit. De arend vliegt verder, maar blijft nog enige tijd goed in beeld. Bij het fotograferen hebben we nu last van tegenlicht. Maar het hindert niets. De ervaring van dit natuurmoment is overweldigend. Gelijk besef ik het historische karakter van deze belevenis. De kans dat ik dit nog een keer meemaak in de wilde Nederlandse natuur, is klein. Als de arend klein geworden is en langzaam verdwijnt, kijken wij op onze kleine schermpjes alvast naar de eerste resultaten. Dat belooft wat!

We moeten de neiging onderdrukken niet gelijk naar huis te gaan. Maar… we kwamen tenslotte voor de baardmannetjes. Die werken vandaag echter niet mee. We besteden er nog een uurtje aan. Ik kijk eens wat rond en dan is het mijn beurt. Bart, ZEEAREND, achter je! Het beest komt gewoon nog een keer over. Op dit keer misschien maximaal 15 meter scheert de zeearend opnieuw langs. We hebben beter licht dan de eerste keer. Ook controleren we scherper onze instellingen. Geweldige herkansing!

Zo rond half 12 strijken we neer bij het restaurant waar onze auto geparkeerd staat. Zulke momenten moet je vieren met koffie en appelgebak. In mijn rugzakje vogelavonturen zit de mooiste tot nu toe veilig opgeborgen!

Groet! Martijn